Neden Vazgeçtim?

İnsanlar üzülmesin, kırılmasın diye ben kırıldım, kendi derdimi unutup karşımdakini dinledim, karşımdaki insana karşı anlayışlı oldum ve artık yoruldum.

Hak etmeyen insanlar için çabalamaktan.

Kendime olan saygımdan vazgeçtim.

Vazgeçtiklerimin hepsinde ahlak yoksunluğu vardı.

Beni hak etmeyen, üzen, bana zarar veren herkesten vazgeçtim.

Nankörlerden vazgeçtim.

Fazla fedakarlıklardan vazgeçtim.

Üzülmekten.

Düşünceli olmaktan.

Öyle gerektiği için.

Aşırı korumacılıktan.

İnce eleyip sık dokumaktan.

Üzülüp dururken düzelir diye beklemekten yorulduğumda vazgeçtim.

Her şeye çok fazla anlam yüklemekten.

Vazgeçmem gereken şeylerden gerektiğinde vazgeçtim.

Gerektiğinde vazgeçebilmek huzur getirir.

Hem sabrımın, hemde umudumun son raddesine geldiğim için.

Bazen vazgeçmek iyidir, nerede çabalayıp, nerede duracağımızı bilmemiz gerekir.

Çünkü bir noktaya gelince anlarsın ki bazıları artık yerlerini bilmeliler.

Vazgeçtiklerimizde oldu, vazgeçmediklerimizde, hayat bu olmayacağını, yürümeyeceğini öğrendik.

Vazgeçmek değil de, yeni başlangıçlara yolculuk diyelim.

Işığımı söndürüyorsa, yaşam sevincimi öldürüyorsa, anlamı kalmamışsa, zarar veriyorsa vazgeçilir.

Hak etmeyenle dost olmaktan vazgeçtim.

Değmeyene değer vermek kendini kaybettirir insan kendini tanıyamaz.

Bazen vazgeçmek zorunda kalır insan, her şeyden, herkesten, kendinden bile.

Yola çıktığım insanların hata olduğunu fark ettiğimde onlardan vazgeçtim.

Yorulduk uğraşmaktan.

Olmuyorsa vazgeçmek kaçınılmazdır.

Bir konuda çok fazla emek verip sonuç alamazsan vazgeçmek kaçınılmaz olur.

Değerimi bilmeyen herkesten vazgeçtim.

Hayatımda bir anlamı olmayan insanların boş laflarını takmaktan vazgeçtim.

Her şeyin bir hacmi var, ruhun, gönlün bile, dolunca yoruluyor, yorulunca vazgeçiyor.

Bazen yola devam etmek için vazgeçmek en doğrusudur olmayanı oldurmaya çalışmak zaman kaybıdır.

Kendimi anlatamadığım için vazgeçtim.

Değmeyecek şeyler için mücadele etmekten vazgeçtim.

Konuşmaktan, haklı olmaktan vazgeçtim.

Ruhumu yoruyordu. Yaşamaya devam etmek için vazgeçmek gerekir bazı şeylerden.

Bana iyi gelmeyen her şeyden vazgeçtim. Kendimi iyi hissettirmeyen her şeyden. İş, arkadaş, dost, eş, aile, akraba.

Olmadığını anlayınca vazgeçtim.

Hep ben fedakarlık yaptığım için vazgeçtim.

Kıymet bilinmediği için vazgeçtim.

Kendi kul hakkıma girdiğimi fark ettiğim için vazgeçtim.

Benim severek yaptığımı görevleştirdikleri için vazgeçtim.

Kendim ve sevdiklerim için vazgeçtim.

Bizi üzen şeylerden vazgeçtiğimizde bizi mutlu edecek şeylere merhaba demek için vazgeçtim.

İnsanlardan vazgeçtim, verdiğim değere karşılık görmediğim için.

Sadece benim çabamla oluyorsa olmasın.

Kendime acımaktan, güçlüymüşüm.

Artık üzülmek istemediğimden hayat kısa çünkü.

Hayatımı olumsuzluğa sürükleyebileceğini düşündüğüm ortamlardan ve kişilerden.

Akışa bırakmak için vazgeçtim.

Hep tek başıma iteklediğimi görünce baktım ben hep tekmişim. Yeniden başlamak lazım nefes alıyorken.

Vazgeçmemek beni harcadı, kendimden vazgeçmedim, çünkü benle kefene yine ben gireceğim.

Yeniden başlamak için vazgeçmek gerek.

Bu durumu anlamam çok zaman kaybettirdi ama zararın neresinden dönersen kardır.

HÜLYA ÇAKICI