Yalnız yürümeyi öğrendim...
İnsanIar kahramanIarı oynuyorIar, çünkü korkakIar. AzizIeri oynuyorIar, çünkü kötü ruhIuIar. Suikastçiyi oynuyorIar, çünkü yanıbaşIarındaki komşuIarını öIdürmek için yanıp tutuşuyorIar. İnsanIar oynuyorIar, çünkü doğuştan yaIancıIar. Özlediğim hiçbir şey yok. Hayatım acıyor, bulunduğum yer acıyor, kendimi bulabileceğimi düşündüğüm yer çoktandır acıyor. Ne uzun yaşadım hiç yaşamadan dünya çöküyor üstüme, hiç sahip olmadıklarıma ve asla olmayacaklarıma üzülmüyorum artık. Benim düşüşüm en üst noktadan değil hiçbir yerden, yükseldiğimi hayal etmediğim için düşüşüm bir boşlukta gerçekleşiyor. Yani hiçbir yerden hiçbir yere düşüyorum. Susmayı öğrendim çok konuşanlardan... Alçak gönüllü olmanın erdemini tattım çok bilmişlere inat... Gerçekten bilenlerin az konuştuğuna şahit oldum sessizce... Her yaşananın sadece bir deneyim olduğunu kavradım... Değmeyenlere çok anlam yüklemenin ruhuma verdiği zararı keşfettim... Kendim olmayı seçtim başkalarından alınmış parçalardan oluşmayı değ