İnsanları yargılarsan onları sevecek vaktin kalmaz!
Melbourne’de rahibeler, zavallı bir alkol bağımlısını yoldan aldılar. Bu adam isimsiz, işsiz, yersiz yurtsuzdu ve tam anlamıyla toplum tarafından dışlanmıştı. Rahibeler adama günlerce baktı ve onunla ilgilendiler. Aradan günler geçip de adam kendini toparladığında rahibeye giderek, “Şimdi iyiyim ve artık eve döneceğim. Bir daha da asla içmeyeceğim. Tanrının beni sevdiğini anladım.” dedi. Evine, eşine ve çocuklarına döndü, yeniden çalışmaya başladı. Bir ay sonra ilk maaşıyla geri geldi ve rahibelerden birine elindeki parayı uzatarak, “Bu paradan bana yaptığınız gibi başkalarına da, Tanrının sevgisini göstermek için faydalanın.” dedi. Bir Çin Atasözü der ki, “Size gül veren elde, her zaman biraz gül kokusu kalır.” İnsanları yargılarsan, sevmeye zamanın kalmaz. Rahibe Teresa söylenebilecek olanı bir insanın anlayabileceği sadelik içinde, kısa ve öz olarak söylemiş ve yaşam döngümüz içinde, bütün insanlar olarak önemli olanın, temiz bir su damlacığı gibi saf, temiz ve kirlenmemiş o