KENDİNİ HİNT KUMAŞI SANAN POLYESTERLERDEN VAZGEÇTİM...
Niye mi vazgeçtim? Yoruldum... Yormasınlar bundan sonra beni… Uğraşmaktan, başkalarının hayatını düzenleyeyim derken, kendine ait bir yaşamı unutmuşum... Gereksiz özveri ve fedakarlık göstermek, karşı taraftan alkış ve takdir almazmış meğer. Görevmiş gibi algılanır ve kıymeti bilinmez, sadece zarar verirmiş... İlişkilerde, sevgide, saygıda paylaşım üzerine kuruludur. Hiçbir şey paylaşılmamış, yaşanmamış benim hayatımda hep benden alınmış... İnsan almaya, tüketmeye eğilimlidir ve rahata çabuk alışır. Armut piş ağzıma düş... Kendini bir şey sananların, sadece bir kenar olduğunu geçte olsa anladığım zaman büsbütün arttı yorgunluğum... Vazgeçmek, savaşmadan yenilgiyi kabul etmektir denirse ki eğer... Bende şöyle derim; Kesinlikle hayır dibine kadar savaştım, vazgeçmemek için elimden gelenin ekstrasını yaptım... Ama bir sabah ayrımına vardım salaklığımın. Hadi ya dedim, benden kıymetli mi? Daha mı önemli? Kaç gün yaşayacağım ben bu dünyada. Yarına çıkmaya garantim mi var ki? N