HÜLYACA YORUMLAR

Mutluluklar küçük ayrıntılarda gizlidir. Biz çocukluğumuzda yaşadığımız bayramları anımsayıp özlemini duyabiliyoruz. Bizim çocuklarımız? Onların böyle anımsadıkları bir çocuklukları olmayacak. Bayramlarımıza, geleneklerimize sahip çıkabilsek keşke ama teknoloji ve geçim dünyasında çok zor. Hiç aklıma gelmezdi o zamanları arayacağım. Bağlılık vardı, masumiyet, sevgi ve saygı vardı, değerlerimizi yavaş yavaş kaybediyoruz. Bayramlaşmaları, el öpmeyi, bayram ziyaretlerini, sabahlarını, mendil içine sıkıştırılmış harçlıklarımızı ve daha neleri özlüyor insan. Her şeyden önce sofraya ailecek oturulur, kalkılırdı. Bu bile özlemek için bir neden. Şimdi hayat şartları annelerin çalışmasını gerektiriyor, çocuklarıyla fazla zaman geçiremiyorlar. Dolayısıyla yokluğunda çocukları sıkılmasın, üzülmesin biraz da vicdan yaparak ne isterlerse onu yapmaya çalışıyorlar. Çocuklar da nasıl olsa istediğimi yapıyor diye daha fazlasını talep ediyor ve istekler yerine geldikçe de mutsuz oluyorlar. Şimdi

Eskiden 23 Nisan gelirken bile heyecanlanan bir nesil vardı. Ben çocukken günler öncesinden 23 Nisana hazırlanır ve bütün sokakları gezerdik. Önde bandocular, arkada yürüyüş grubu, yanda öğretmenler. Sokaklarda insanlar alkışlarlardı. Elimiz de bayraklar, siyah önlüklerimiz, dantel yakalıklarımız, takım elbiseli öğretmenlerimiz (şimdi ise kot pantolon, tişört) vardı. Bütün Bayramları büyük bir coşkuyla kutlardık. Biz şanslı çocuklardık. Bütün bu güzellikleri yaşadık. Peki ya şimdi? Şimdiki çocuklar ne gördü :( Resmi bayramlarımız yerle bir edildi. O yıllar da her şey saf ve temizdi. Şimdi dindar ve kindar bir nesil oluşacak diye korkarım ki korkarım.  Atatürk 23 Nisan 1920'de işgal altında, top sesleri arasında TBMM'ni açmaktan korkmadı. Milli bayramlar yasaklanıyorsa o ülke açıkça işgal altındadır. Milyonlarca Türk yok sayılıyor demektir. Kimliğimiz de yok edildi, edilecek. Ulusal değerlerini yitirmiş bir ülke olmak üzereyiz. Ama halk en büyük güçtür. Hileleri de, haramla