Toplumun Mutluluk Standartları Değişti

Tükenen her şey ihtiyaç dürtüsünü azaltır, ihtiyaç kalmayınca mutlu da etmez. Mutluluğun bir doyum noktası, bir sınırı olmadığı için insanoğlu hep daha fazlasını ister. Yani mutluluk yüklenen anlama, zamana, mekana, kişilere, şartlara göre değişen bir kavram ölçülebilen bir tanımı yok.

Her şeyin bir bitimi var, bugün sevdiğini yarın sevemeyebiliyorsun fikrimce bu yüzden içinde bulunduğumuz anı yaşayıp mutlu olmak gerekir sonuçta mutluluk bir amaç değil, mutlu olmak için bir çaba gerekmiyor, mutluluk anlık bir şey onun için çabaladığımız ve bunu bir amaç olarak gördüğümüz sürece mutsuz olmaya da mahkum oluyoruz.

Yaşımız ilerledikçe bizi mutlu eden şeylerin aslında biz onlara anlam yüklediğimiz için mutlu ettiklerini anlıyoruz ve hayata bakış açımız değişiyor, sanki mutluluk bir topa benziyor biraz yuvarlandığında arkasından koşuyor durduğunda ayağımızla tekmeliyoruz.

Zaman her şeyi değiştiriyor beni, seni, onu, içi, dışı, kavramları, duyguları... Önceden bizi mutlu eden şeyler şimdi etmiyor. Eski samimiyet, saflık, temizlik yok artık. Hayatın anlamsızlığının farkına yıllar geçtikçe daha iyi varıyoruz ve mutsuzluk içinde en büyük etken bu fikrimce. Eskiden yokluk içinde ufacık şeylerden mutlu olurduk şimdi büyüdük ve isteklerimize kısa zamanda ulaşıyoruz. Modernizm meyvesini alıyor buna birde hızla gelişen teknoloji eklenince tamamen eskiden kopuyor insanlar ki, önceden aile içi sohbetler, komşuluk ilişkileri, saygı ve sevgi vardı şimdilerde ise bunlar sadece birer kavramdan ibaretler. Önceden büyük, küçük herkes haddini bilirdi, şimdi herkesin elinde telefon kim kimi takip ediyor, kim kimden hoşlanıyor vs. Artık kimse ile sohbet edemiyoruz, çocuklarımız bile evden çıkmıyorlar artık.

İnsanların yapısı değişti, değişiyoruz, hiçbir şeyden heyecanlanmıyoruz, her şey ulaşılabilir olmanın sıradanlığında, alıştık doyduk. Cep telefonları eskiden bir hevesti şimdi sahibiz, istediğimiz her şeye sahip olduğumuzdan mutsuzuz. Çünkü alışıyoruz, insan alıştıkça duyarsızlaşır eski tadını vermez hiçbir şey. Hep bir üstünü istediğimiz için zirveye ulaşıp arkaya tekrar baktığımızda mutlu olduğumuz zamanları arıyoruz. Bazen ufacık şeyleri bile kafaya takarak meşgul oluyor, hayatı izleyemiyor, hayatın içinde sadece kendi gündemimizde kalıyor ayları, yılları geçiyor bunun farkına vardığımızda ise hüsranla karşılaşıyoruz.

Mutluluk maddede değil sevgi, saygı ve güvende. Günümüzde birbirine güvenmeyen, kuyusunu kazan, arkasını döndüğü an sırtından hançerleyen insan yığınları var. Böyle bir dünyada ne mutluluk kalır ne de huzur. Ahlaksızlık, çıkarcılık, kibir iyice arttı ve bunları deneyimledikçe daha çok mutsuz oluyoruz.

Bizi mutlu eden şeylerin aslında bizi memnun eden şeyler olduğunu anladık, getirisi olan şeyler bizi sadece memnun etti, asıl mutluluk elde edemezsende onunla mutlu olmaktır, ardı olmayan devinimi olmayan şeydir mutluluk.

HÜLYA ÇAKICI