Bir İnsana Geç Kalmak

Geç kalanlar, geç kalanları asla unutmazlar. Bir insana yalnızca bir kere geç kalırsın, diğerlerine erken gitsen ne olacak.

Hayatına girenlere sen rol vermezsin onlar kendi rolünü oynar, sen o rolü beğenir ya da beğenmezsin. Hayatına girmeleri senin kabul etmenle olmuştur.

Herkes en az bir defa ya geç kalmış yada geç kalınmıştır. Bir çok şeye geç kalmamak, yakalamak için koşmaktan nefesin kesilir sonra oturup soluklanır ve kader işte dersin, çokta kaptırmamak lazım yanında olması gerekenler zaten seninledir. Aslında en acısı kendine geç kalmaktır.

Sosyal medya iletişimi kolaylaştırdı ama bu kolaylık karakterlerde tekelleşmeye ve tek tipliliğe neden oldu böylece bir insana geç kalsan ne olur ki, nasıl olsa yenisi gelir düşüncesi oluştu.

İnsanın üzüldüğü kadar sevdiği, sevdiği kadar kıyamadığı, bir yandanda yıprandığı bir dönemi olur. Bu tarif edilemez bir duygudur, bir nevi hüznün içinde yüzmektir aslında, milyarlarca damla yaşın içinde yüzmek. Yalnızlık kötü bir ilişkiden daha iyidir, iyi bir ilişki ise yalnızlıktan.

Her şey vaktine esirdir. Eğer seninle sonradan tanışması gerekiyorsa belki de senin kıymetini daha iyi bilir. Onu bulduysan hiçbir zaman geç değildir.

İnsan tüketmek için varoluş nedenini unuttu. Tek zevki tüketmek olan bir toplumun açlığına karşı insanlar ne yapsın. Sistem tüketim insanları yaratıyor durmaksızın. Her şey her an değişiyor, eskiyor, yenisi gelirken bir yenisi hazırlanıyor. Moda gibi oldu insan karakterleri de, mevsimine göre davranıp, mevsimine göre şekil alır oldu insanlık. Kayıp dünyanın kayıp insanlarıyız artık.

Dün dünyalar senindir, bugün ise hiçbir şey. Elden bir şey gelmiyor demekle geçiyor yıllar. İnsan önce alışır sonra yavaş yavaş alışkanlığın dışına çıkar ve zamanla değişir, alışırken değişir, değişmeye alışır.

HÜLYA ÇAKICI