Piyonlar Ölür Şahlar Alkışlanır!

Savaş fakirler için ölüm, zenginler için sermayedir. Savaşı sermaye sınıfı çıkarır din ve ideolojiler bahane, insan ise kurban edilir. Bir sorunda uğruna savaşılanlar kalır savaşanlar yok olur. Her şey stratejik bir oyundur, oyun bitince kavgayı çıkaranlar başka bir kavga için tekrar işbirliği içine girerler.

Yanılgı, adaletsizlik, zulüm, zalim. Başı, sonu belli olan aslında bize ait olmayan bir dünyanın haksız kavgası, hiç olmayan bir özgürlüğün sevdası, tatmin olmayan egolar, bitmeyen hırslar, korkular, korkaklar ve en önemlisi de hiçbir şeye inancı olmamak.

Savaşlar iki türlüdür. Sahada mücadele edip ölenler, masa başında oturarak diplomasi yürütenler. Günümüz dünya siyasetinde krallar ne kadar düşman olursa olsunlar aynı masada kozlarını ortaya koyar, askerleri de kanlarını. Bazen verdiğiniz mücadeleyi hiçe sayarcasına sonucu masadakiler belirlerler. Kurulan düzende dostu, düşmanı anlayamazsın sana verilen geçici önemin, ölüm sırası sana geldiği zaman bir anlam ifade etmediğini anlarsın. O zamanda çoktan iş işten geçmiş olur.

Oyun bittiğinde önemli olan kimin kazandığı değil, neyin kazanıldığıdır. Uzlaşma, uyum, menfaat, çıkar, fayda varsa her şey mubahtır. Uzlaşma varsa kaybedilenlerin anlamı yoktur, uzlaşma içinse mutlaka bir şeyler feda edilir. Şahların saltanatı daima oyundaki taşların kanıyla yükselir. Onu şah, bunu vezir, kendini at yada fil seçer ve bunu kabullenirsin ama piyon olmayı kabullenemezsin.

Şahlar ve vezirler karşılıklı jestleşir onlar için atlar, filler ve piyonlar tepişirler. Birbirine düşman edilenler savaşırken düşman edenler, düşman edilip kanı akanların kanlarıyla beslenirler. Tarafların kim olduğu önemli değildir, önemli olan şah ile vezirin masasında bugün ne olduğudur.

Savaşı emperyaller planlar, silah tüccarları organize eder, aptallar başlatır, fakirlerde ölür. Kullanılan piyonlar yok olmaya mahkumdur, sefasını yönetenler sürer. İşi yapan başkası, birbirini taktir edenler ise başkasıdır ve bu her zaman böyledir.

HÜLYA ÇAKICI