Verdikçe Alır İnsanlar

Sınırlar nerede başlar, nerede biter bunu anlamak bazen öyle zor ki, içinde bulunduğumuz kullanılma durumunu birçok kez sevgi ile karıştırıyoruz.

Sınır koyabilmek insanın kendisini koruması anlamında en güzel davranış şekli. Yalnız bunu yapabilmek için her anlamda alt yapınızın güçlü olması gerekiyor. Bazen merhametiniz öyle güzel kullanılıyor ki siz farkında bile olmuyorsunuz. Anladığınızda iş işten geçmiş oluyor. Anladığınızı anlayıp sizi artık kullanamayacağını anlayınca sınırı karşı taraf koyuyor. Siz öylece kalıyorsunuz. Eğitimimizi, bilincimizi, duygularımızı, aklımızı yönetilmek önemli olan.

İnsan yaşlandıkça uyanıyor. Keşke birçok şeyi gençken, daha yolun başındayken anlayabilsek. Sınır koyabilmek için önce insan kendini tanımalı, ne istediğini bilmeli. Gençliğimizde etrafımızdakilere şirin görünmek adına neleri sineye çekmedik. Evde tatsızlık çıkmasın diye neleri görmemezlikten geldik. Ne zaman herkesle işiniz bitiyor ondan sonra sınır koymayı başarıyorsunuz. Bazıları yalnızlığı seçiyor, yalnızlığın özgürlük olduğunu düşünüyor. Yalnızlık kendini her şeyden soyutlamak değil, kendi kararlarını kendin vermek, kendine göre hareket edebilmektir. Neden insanlarla mücadele ederek zaman harcıyoruz, harcadık, kime yaranacağız, yarandık? En iyi sınır uzak durmak, üzenlerden, müdahale etme hakkını kendinde görenlerden, sürekli eleştirenlerden. Kimsenin istediği gibi olmak zorunda değiliz, olduğumuz gibi olalım yeter.

Alt yapımız böyle, gelenek ve göreneklerin aile yapılarımız üzerinde etkisi büyük. Çeşitli nedenlerle sınır ihlallerine izin veriyor, bir şekilde farkına vardığımızda ise değişime çabalarken yılların verdiği alışkanlıkların yanlış olduğunu anlasakta uzun bir zaman yine bu duyguyu taşıyoruz.

Sınırlarımızı korumak ve çizmek, ne istediğimizi bilmek kolay gibi görünse de çok zor. Çünkü sınırlarımızı genelde sevdiklerimiz, kıyamadıklarımız zorluyor. Hayırı öğrenebilmek kendi kişisel gelişimimiz için gerekiyor.

HÜLYA ÇAKICI