Herkes Mayasında Olanı Yapıyor

Birçok insan kötü olmayı göze alamadığı için iyidir.

Kimse göründüğü kadar iyi anlatıldığı kadar kötü değildir. İyiler kötülerle, kötüler iyilerle doğru yolu bulabilirler. Yaşamın dengesi de sanırım bu olsa gerek.

Kimse geçmişte ne yaşadığınla ilgilenmiyor, herkes şu anda ne yapıyorsan ona bakıyor. İyiysen herkes iyi, kötüysen herkes kötü. Bu kuralı akıldan çıkarmamak ileride gereksiz şeylere üzülmemenizi sağlar.

İyi insan karşılıksız merhamet ve sevgi gösteren, adaletli, dürüst, vicdanlı ve doğrunun peşinden gidene denir. Kötü insansa bencil, empatiden yoksun, acımasız, hak ve hukuk tanımayan, narsist, kendi çıkarı için masumların hakkını gözünü kırpmadan çalan, maddi ve manevi gücü yerinde olduğu halde çevresinde gördüğü mazlum ve garibanlara el uzatmayan, görmezden gelen insandır.

İyilik bir ilkedir herkes iyiliğin farkına varamaz. İlkeli olmak bilgiyle olur, insan olmak sadece biyolojik değildir, insan olmak dünyanın en zor işidir. Yani kötülükten ve cehaletten arınmak hayatı sorgulamanın karşılığıdır. Kolay olan, bir şeyi yıkmaktır, yapmak zor olandır.

Zalim insanların bizden daha akıllı olduğunu düşünüyorum. Çünkü hayatın tekrarı yok, bir şekilde geldiğimiz dünyadan bir şekilde gideceğiz, mutlu mu, mutsuz mu yaşayacağımız bize bağlı. Dünyadaki kaynakların milyarlarca insanı eşit refah seviyesinde yaşatacağını sanmıyorum. Bir yerde okumuştum; her insanı bir Amerikalı konforunda yaşatmaya kalksak üç dünyaya ihtiyacımız varmış. Üç dünya bulamayacağımıza göre mutlu ve refah yaşamak için birilerinin hakkını yemek zorundasın. Bu mantığa göre kötünün vazgeçmesi gereken pek çok şey var, başta refah ve mutluluk. Kötü olan biliyor ki yaşamın tekrarı yok, bu dünyada geçirdiği zamanda mutlu olmaya çalışıyor. Yine bu mantığa göre kötü insanların hayatı daha iyi anladığını düşünüyorum.

İnsanın beyni neyi düşünüyorsa beyin ona çalışıyor, kötü insanlar hep karşımıza çıkacaklar. Bakış açımızı değiştirmemiz gerekiyor, onları bizler hayatımıza aldık hala alıyoruz. Herkesi kendimiz gibi düşünüp özelimizi anlatırsak vakti gelince hakkımızda bildiklerini bize karşı kullanırlar. Hayatı kendin için yaşa başkaları için değil, başkalarını mutlu etmek için çalışma kendini mutlu et ve insanlarla fazla işin olmasın.

Herkes mayasında olanı yapıyor. Art niyetli insanlar aldatabilecekleri iyi niyetli insanların kokusunu kilometrelerce öteden alıyor ve onları kardeş, ortak, canım, ciğerim diyerek uyuşturuyor, bu narkozdan sonra yavaş yavaş ameliyat başlıyor. İyiler neredeyse kalmadı, dünya kötülükler dünyası oldu, onun için kendinizi koruyun.

Varoluşun bir anlamı var mıdır bilemem. Ama insanların varolan her şeyi anlamlandırmak gibi çok eski bir alışkanlığının var olduğunu söyleyebilirim. İnsan anlamlandırmak ister, anlamak ister çünkü anlamlandıramadığından, anlamadığından, bilmediğinden korkar. Korku ise huzursuzluğa neden olur. Biz insanlar huzursuzluğu sevmez ve istemeyiz. O yüzden karşı karşıya kaldığımız her şeyi anlamlandırmak isteriz. Bu anlamlandırma tarafsız ve objektif olamayacaktır. Varoluşa bir anlam yükleme çabamız da sanırım bu yüzdendir. Varlığın kadar bilir ve anlarsın. Hayatımıza ne kadar çok anlam yüklersek biz o kadar varız. İnsanlarla paylaştığımız anlamlar yoksa insanlar bizi anlamaz. İnsanlar anlamadığını istemez, benimsemez, kendilerini kendilerinin anlamlandırdığı biçimde anlatmak isterler ve kendi anlamlarını yaşamda diretirler.

Yaşamımızı kendi seçimlerimiz oluşturur. Fazla fedakarlık fazla vefasızlık getirir. Birilerinin tırnağı kırılsa hemen koşuyoruz ama bizim kafamız kopsa kimsenin umurunda olmuyor. O yüzden biraz gaddar olun. Mantığınız hayır diyorsa kalbinizin sesini dinleyip pişman olmayın. Bağımlılıklarınızı azaltın, hayır demeyi bilin ki tepenize çıkmasınlar. İstemediğiniz bir durum için kendi fikrinizden vazgeçip her şeye evet demeyin, sınırlarınızı belirleyin.

İnsanlar iyi olan şeylerin dışındaki her şeyi ustaca yapıyorlar artık.

HÜLYA ÇAKICI