ENGELLİLERİ FARK EDEMİYORSAK GERÇEK ENGELLİLER BİZLERİZ...

SEVGİ Kromozom saymaz...
En büyük engel SAYGISIZLIKTIR...
3 Aralık Dünya ENGELLİLER GÜNÜ Tüm engellerin kaldırılması dileğimle kutlu olsun...

Daha okula yeni başladığım yıllarda, hareketleri kısıtlı ama gözlerinin içi gülen bir kız görmüştüm.
Neden bu şekilde davrandığını sorduğumda özürlü olduğunu söylediler.
O yıllarda, ENGELLİ değil ÖZÜRLÜ kelimesi kullanılıyordu.
Hayatımda gördüğüm en sevimli ve gülen yüze sahip bir kızdı.

Yıllar sonra benimde iki kızım oldu. Şükürler olsun ki Allah'ıma, sağlıkları yerinde.
Ama çok üzüldüğüm şeylerde yaşadım ve hep o engelli kız çocuğu geldi gözlerimin önüne.
Hep yaşadıklarımı yazmak istedim. Kaç kere yazdım yazdım sildim kim bilir...
Devamı hiç gelmiyordu, hiç gelmeyecek de.
Hep eksik kalacak çünkü, tamamını ya ben yazamayacağım, ya da yazmak istemeyeceğim...
Çünkü yazarken yazdığım her kelimeyi yaşıyorum ve ağlıyorum... Şimdi olduğu gibi...
Yaşanmışlıkları yazmak hiç kolay değil, kolay kolay kağıda dökülemiyor...
Kalpten geçenleri, beyinle birleştirip yazmak hiç kolay değil...
Hele acı ve üzüntülerle yoğrulmuşsa...

Ben, bazı şeylerin yaşanmadan asla tam olarak bilinemeyeceğine, hissedilemeyeceğine inananlardanım...

Bir gün bir engelli çocuk annesi tanıdığım (ben kolay kolay kimseye arkadaşım demem) bana şöyle dedi;
Engelli bir çocuk annesi ve babası olmak nasıl bir duygudur bilir misin?
Anne olmaktan çok başka bir varlık olmak, peki bambaşka bir varlık olmak nasıl bir duygudur?
Anlatılamaz, yaşanır...
Anlamak için yaşamak gerekir...
Engelli bir çocuk dünya ya getirdiğinde sadece anne, baba olmuyorsun, çocuğun ta kendisi oluyorsun...
Onun gözüyle bakıyorsun hayata, duygulara, her şeye...
Güçlü, sabırlı olmak istiyorsun...
Çocuğunla beraber sende engelli oluyorsun...
Ailenin,yakınlarının, insanların acıma bakışlarına maruz kalmak...
ENGELSİZ insanlar, İNSAN olduğumuzu anlasınlar...
Bize YARATIK gibi bakıp, davranmasınlar...
Biz de tıpkı sizin gibiyiz, İNSANIZ...
Bunu kabullenmek bu kadar zor mu?
Biz kabullendikten sonra...

BENCE DEĞİL; O küçükken ömrümde gördüğüm en güzel gülen yüzün sahibi aklıma geliyor...
ASLA DEĞİL...
HEPİMİZ BİRER ENGELLİ ADAYIYIZ, YARININ NE GETİRİP NE GÖTÜRECEĞİNİ HİÇ KİMSE BİLEMEZ.
Bunun bilincinde olarak yaşamalıyız ki, engelli insanlar ve aileleri birde bizimle mücadele etmesinler...

HÜLYA ÇAKICI