Kışın sonu ilkbahardır...

Kendine güvenmek iyi bir duygu ancak kendini vazgeçilmez sanmak büyük bir hatadır. Yeri dolmayacak kimse yoktur. Hayat dediğin sensin anlamı dışarıda değil, içeride ararsan merakın azalacağına artar. İnsanlar mizacına yenik düşmemeli.

Öncelikle ben demek gerekiyor gerisi boş. İnsanlar için gözlerini feda etsen zaten kördü derler. Yaptığınız her şey bir kör içinse alacağınız tek karşılık nankörlüktür. Kimseden bir beklentimiz olmamalı önemli olan biziz ve ne istediğimiz, çevrenin ne istediği değil.

En kötü karar bile kararsızlıktan iyidir. Karar sorunu tespit ettikten sonraki ilk adımdır, çözüm ve sorun arasındaki köprüdür.

Hayat bizi büyük bir coşku ve zahmet ile yaratmış. Ama bizler o büyük anlam arayışımız sonunda çıkan, hiçbir limanın tatminkar olmamasından kaynaklanan hayata bakış açımızı sevgiden nefrete çevirmiş olabiliriz. Bunda haklı da olabiliriz çünkü hayata bakınca hatıralar mezarlığından başka bir şey görünmüyor.

Yitip giden anıların yokluğu, hayatımızın her anını anlamsız kılmaz mı, sevginin yada nefretin anlamı kalır mı, bu durumda büyük oranda uykuya dalmak değil de hep uykuda kalmak tercih edilmez mi? En çok anlamak yoruyor, huzur hiçliğin sessizliğindedir.

Her veda da bir parçanı bırakırsın yada her gidişte bedenin terk eder ama yüreğin orada kalır. Her gidiş kendinden biraz eksilmektir, toprağını terk eden daima eksiktir.

İnsana iyi gelenlerle olmayı ister gönül ama hayat tek renkten ibaret değil, beyazı güzelleştiren siyahın var oluşudur, kimileri şifa, kimileri dert olur, olacaktır. Akbaba kılıklı kişiler bazen en yakının, en yakınındaki olabilir. İyi veya kötü olayların yaşanması ise bu maskeleri düşürür.

Hayatın kendisi yalan insanlar yalan olmuş çok mu. Beklenen hep geç geliyor, geldiği zamanda insan başka yerlerde oluyor. Fazlasıyla sinir bozan bir durum hissizliğin en büyük nedeni, böylece bizlerde vazgeçe geçe özgürleşiyoruz.

Kışların sonunda ilkbaharın geleceğini unutmamak gerekir, ilkbahar doğanın canlanmasıdır.

HÜLYA ÇAKICI