Gece sessizliğim benim.

Bir gece kapını çalarsa yalnızlık, açma bırak dışarıda kalsın. 

Hayatı öyle mutlu yaşa ki, kapıdaki yalnızlık yalnızlığından utansın.

Unutulduğunu sansa da bile insan.

Her önemli günde akla ilk yürekten sevilenler gelir.

Gece sessizliğim benim.
Ay doğar, gözlerin aklıma düşünce.
Rüzgarlar aralar penceremi.
Perdelerim uçuşur, göklere savrulur.
Bir türkü dolanır, kalbimin kenarında.

Sonra güneş doğar penceremden içeriye.

Tekrar gece gelir.

Ve nihayet yaşam biter, ölüm gelir. 

Yarasaya gel, kartala git dersen.
Ruhu efkar basar, stres hoş geldim der.
Aşkı başka bir dudaktan duyarsan.

Kalbe nefes gelir, hoş gelir.

Bana ilaçları sordular..

ANLAT DEDİLER... Sorun bakalım dedim.

Gelecek için? Sabır dedim.

Düşmanlık için? Barış dedim.

Nefret için? Sevgi dedim.

Cahillik için? İlim ve bilim dedim.

Başarısızlık için? Korkmamak dedim.

Fakirlik için? Çalışmak ve aklını kullanmak dedim.

Kötülük için? İyilik dedim.

Zayıflık için? İnanç dedim.

Ağrılar için? Doktor dedim.

Yorgunluk için? Çok aptal bir soru oldu. UYU tabii dedim.

Aptallık için? Araştırmak dedim.

Tembellik için? (Dayak) SİLKELENMEK dedim.

Nefretin ilacı? Görmemezliğe gelmek, gerekirse karşılık vermek dedim.

Neden dedi? Kimse kimseden üstün değildir, haddini bildirmek için dedim.

İman niye edilir? Kendin için, iç huzurun için dedim.

Ve ekledim. 

HER ŞEY KENDİMİZ DE BAŞLAR VE KENDİMİZ DE SON BULUR.

HÜLYA ÇAKICI