Yüreğimizle boyayalım dünyayı...

Evren bizi cezalandırıyor veya ödüllendirmiyor. Sadece yaydığımız titreşimsel tavırlara yanıt veriyor.
Aynaya bakıp dış görünüşümüzü düzeltiyorsak, insan aynalarımızda da iç alemimizi düzeltmeliyiz.
Ayrılıkların acıtmasının sebebi budur zaten bana göre. Yoksa "onsuz yaşayamam" yersiz bir sitem. İnsanlar ayrıldıktan sonra da gayet güzel devam ederler hayatlarına. Ama bir zamanlar seni o kadar güzel seven adam/kadın için artık yoldan geçen herhangi biri olma fikri üzer insanı. Nasıl olabilir ya dersin, yani şimdi hiç özlemiyor mu? Başta biraz acıtır, ama sonra bir bakmışsın sen de özlemiyorsun. Artık sıradan biri olmuş. İşte o zaman geçer. Gerek şartlar, gerek bizzat sevginin muhatabı sebep olur buna. Ama er ya da geç bu şekil de geçer. Zamanın eli her şeye ilaçtır. Kendiliğinden geçene kadar acı çekilecek. Acısız aşk yavan olur zaten. Ama insan sevmek kadar sevilmeye de muhtaç. Düşündüğü kadar düşünülmeye, merak ettiği kadar edilmeye. Bunları göremeyince zamanla yoruluyor tabii ve vazgeçiyor.

Seni ağlatan kişi, uzanıp dokunmuyorsa yanaklarına, silmiyorsa gözyaşını, senin saçlarına, ellerine, yüreğine dokunmasına ihtiyacın olduğun da, uzak duruyorsa senden, sil at onu hayatından. Çünkü, senin kalbine değemeyen, gözyaşına hiç değemez. Cennete uçabilecek kanatların yoksa. Uçmanın güzelliğinden bahsetmek acıdır.

Sevseydi vazgeçmezdi. Beklerdi. Mücadele ederdi. Ama onun için o kadar kolaydı ki gitmek bir şey demedim. Gitmek isteyene bahane çok zaten. Gitmek istedi ve gitti ötesi yok.
Kal da demedim.
Zaten benden vazgeçeli çok olmuş.
Ben de ondan vazgeçtim.

Hayat bu. Bir varmış, bir yokmuş.
Sürükleyip götürdü ömrümü işte.
Bazen kırılmış dallar da ince bir sızı.
Bazen ağlayan gözler de, süzülen bir gözyaşı gibi.
Yalnız kaldım. Ne hayat anladı beni, ne de ben hayatı.

İnsan bir ecelini bilmezmiş, bir kaderini. Bilinen tek şey var sevgi. Onun da kıymeti bilinmezmiş. Yanımızdaki veya yüreğimizdekiler gizli gücümüz olsun.

HÜLYA ÇAKICI