Doğru, her zaman azınlıktadır.
Almanya’da bir lise müdürü, her eğitim öğretim yılı başında öğretmenlerine şu mektubu gönderirmiş.
“Bir toplama kampından sağ kurtulanlardan biriyim. Gözlerim hiçbir insanın görmemesi gereken şeyleri gördü. İyi eğitilmiş ve yetiştirilmiş mühendislerin inşa ettiği gaz odaları, iyi yetiştirilmiş doktorların zehirlediği çocuklar, işini iyi bilen hemşirelerin vurduğu iğnelerle ölen bebekler, lise ve üniversite mezunlarının vurup yaktığı insanlar.
Eğitimden bu nedenle kuşku duyuyorum. Sizlerden isteğim şudur.Öğrencilerinizin insan olması için çaba harcayın.Çabalarınız bilgili canavarlar ve becerikli psikopatlar üretmesin. Okuma yazma, matematik, çocuklarınızın daha fazla insan olmasına yardımcı olursa ancak o zaman önem taşır.”
“Bir toplama kampından sağ kurtulanlardan biriyim. Gözlerim hiçbir insanın görmemesi gereken şeyleri gördü. İyi eğitilmiş ve yetiştirilmiş mühendislerin inşa ettiği gaz odaları, iyi yetiştirilmiş doktorların zehirlediği çocuklar, işini iyi bilen hemşirelerin vurduğu iğnelerle ölen bebekler, lise ve üniversite mezunlarının vurup yaktığı insanlar.
Eğitimden bu nedenle kuşku duyuyorum. Sizlerden isteğim şudur.Öğrencilerinizin insan olması için çaba harcayın.Çabalarınız bilgili canavarlar ve becerikli psikopatlar üretmesin. Okuma yazma, matematik, çocuklarınızın daha fazla insan olmasına yardımcı olursa ancak o zaman önem taşır.”
Yaşımın ve yaşadıklarımın bana öğrettiklerine her zaman minnet duydum.
Zamanla elde edilen bilgi birikimlerini Tecrübe/deneyim olarak adlandırabiliriz. Eğer tecrübelerimizi gelecek kuşaklara aktarabilirsek hem kalıcılığını, hem de yararını sağlamış oluruz. İşte bilim insanı olmak böyle bir şey. Geçmişten geleceğe yaşamı sentezleyen tüm bilge kişiler, birikimlerini sergilerken söyledikleri çok önemli. Uygulanırsa da değer bulur, en önemlisi.
Eğitimli insanlarımız var. Ama hiç bir yerden ses veremiyorlar. Yok sayılıyorlar. Ve haberdar olamıyoruz. Sadece bir kaç evlendirme, yemek programı ve bir kaç hocaya emanet televizyonlar. Özerk kuruluşlarımız vardı hiç kimsenin dokunamadığı. Ünİversitelerimiz vardı. Şimdiler de 79 milyon insan adına bir tek kişi konuşuyor. Bazıları da ona yağ çekiyor. Geri kalanlar kimsesiz, çaresiz, hırçın. Sağduyulu insanlara, katkı sağlayacak bilimsel bir konuşmaya, dost bir sese muhtaç bekliyor.
Gereken mesaj tam zamanın da gelir. İçinizde biriken kelimelere tercüman olur. Belki algı da seçicilik deniliyor buna. Ama mucizelere inananmak da güzel. Yaşanmış pozitif kavram ve duyguları toplumumuza kazandırmalıyız. Duygulara dokunduğumuz gibi gerçeklerle de yüzleşebilsek keşke...
Zamanla elde edilen bilgi birikimlerini Tecrübe/deneyim olarak adlandırabiliriz. Eğer tecrübelerimizi gelecek kuşaklara aktarabilirsek hem kalıcılığını, hem de yararını sağlamış oluruz. İşte bilim insanı olmak böyle bir şey. Geçmişten geleceğe yaşamı sentezleyen tüm bilge kişiler, birikimlerini sergilerken söyledikleri çok önemli. Uygulanırsa da değer bulur, en önemlisi.
Eğitimli insanlarımız var. Ama hiç bir yerden ses veremiyorlar. Yok sayılıyorlar. Ve haberdar olamıyoruz. Sadece bir kaç evlendirme, yemek programı ve bir kaç hocaya emanet televizyonlar. Özerk kuruluşlarımız vardı hiç kimsenin dokunamadığı. Ünİversitelerimiz vardı. Şimdiler de 79 milyon insan adına bir tek kişi konuşuyor. Bazıları da ona yağ çekiyor. Geri kalanlar kimsesiz, çaresiz, hırçın. Sağduyulu insanlara, katkı sağlayacak bilimsel bir konuşmaya, dost bir sese muhtaç bekliyor.
Gereken mesaj tam zamanın da gelir. İçinizde biriken kelimelere tercüman olur. Belki algı da seçicilik deniliyor buna. Ama mucizelere inananmak da güzel. Yaşanmış pozitif kavram ve duyguları toplumumuza kazandırmalıyız. Duygulara dokunduğumuz gibi gerçeklerle de yüzleşebilsek keşke...
HÜLYA ÇAKICI
Yorumlar
Yorum Gönder