Çalışmak Kurtarıyor İnsanı

Hayat tek başına hiçbir şeyden ibaret değil sanırım. Yaşadığımız hayatı daha eğlenceli, daha çekilebilir hale getirmek için zaman isteyen bir delirme süreci gerekiyor. Kimsenin anlamadığı ama iç dünyanda kafana huni takıp deli gömleği giydirdiğin hayallerinin olabilmesi için.

Dünya dev bir prodüksiyon, yer yer gerçek ögelere rastlanmakta. Hayat iş değil ama insanlar iyi okullarda okuyunca iyi bir iş, iyi bir koltuk, iyi bir maaş istiyorlar ve bunu da hak ediyorlar. İşte istedikleri olmayınca hayattan tat alamıyorlar, bu bir sarmal yani.

Onlarca pantolon yerine bir kaç tanesiyle, sürekli dışarıda olabilmek için AVM vitrini yerine eğitici etkinliklerle de mutlu olabilir insanlar. Bir çok insan gerçeği görmezden gelerek dayanma noktasını bu şekilde belirlemiş oluyor.

Bazı insanlar kaderim kötü derler, oysa çoğunlukla seçimleri yanlıştır. Gelirler az giderler fazla ama kaçımız gelirimizi arttırmak için hamleler yapıyoruz.

Tuhaf olan ise kamuda çalışan bir memur maaşını az bulup zor geçiniyorum diyor ve asgari ücretli insana acıyor, asgari ücretli maaşını az bulup işi olmayanlara, kendinden daha kazananlara acıyor, herkes bir alt kazançlıya acıyor. Duygu, his var ama icraat yok, yardımseverlik yok, acayip bir döngü içerisindeyiz, kimi kısır, kimi orta, kimi yüksek bir döngü.

Genellikle neden mahrum büyümüşse ona ulaşmaya çalışıyor insanlar. Orta halli ailede büyümüş birisi maddiyatın peşinde fazla koşmaz, açlığı yoktur çünkü. Ama çocukluğunda parasızlık çekmişse paranın peşinde koşar hiç durmadan.

Mülkiyet sadece insanlara özgü değil her canlı kendi bölgesini işaretler, hayvanlar bunu koku bırakarak yapar, insanlar bunu çitler, duvarlar, güvenlik ağları örerek ve sosyal baskılamalar ile yaparlar.

HÜLYA ÇAKICI