İnsan olmanın faturaları...

Beni öldürmeyen her şey, beni güçlendirir! (Friedrich Nietzsche)

Dünyaya hangi gözlükle bakıyormuş bilmiyorum ama o gözlükten ben de isterim. Çünkü ben bambaşka şeyler görüyorum buradan. Beni öldürmeyen her şey beni hep yeniden öldürüyor...

Nietzsche'nin yalnızca bu sözünden yola çıkıldığında birçok şey eksik kalıyor. Bazı şeyler göründüğünden çok daha basit olabilir. Tıp biliminde eskiden beri insanın kendisine zarar vermesi bir hastalıktır. Peki acı bizi güçlendiriyor diye ne yapalım? Acının üstüne mi atlayalım? Aklı başında olan hiç kimse böyle bir seçimde bulunmaz. Nedeni basittir. Onu güçlendiren acı sanata, bilime dair bile olsa bir gün bu güçlenmenin sonu gelecek ve ölüm kendisini bulacaktır ve her ölüm erken ölümdür. Çalışmak özgürlüktür diyor bir düşünür. Ancak siyasete dair olan hiçbir kuram yalnızca pozitif özgürlük=özgürlük tanımından hareket edemez. Ve tahmin edebileceğiniz gibi siyasete dair olan hiçbir şey diğer alanlardan tam manasıyla soyutlanamaz. O halde bizim nasıl çalışmak özgürlüğümüzse tembellik de nefatif bir özgürlük olarak bunun karşısına çıkıp çelişmeden onunla birlikte yürüyebilir. 

Özet olarak şunu söyleyebiliriz; bizi öldürmeyen acı veya hazlarımızdan hayatımızı tam anlamıyla soyutlayamayız. İkisi de hayatımızın parçası olmaya devam edecektir. Ve şunu asla unutmayalım ki, gerçek anlamda bize zarar veren bir acının görevi sömürmektir. Ve sandığınızdan daha fazla acı o gerçek acılardan olabilir. Bu yüzden hayatınızda acı ve mutluluk diyalektiğini sağlamaya çalışın. Ölümle her zaman cebelleşen insan, aynı şekilde her zaman güçlenmez. Çünkü verdiği çoğu karar çelişkilerle doludur, ölümüne bile neden olacak kadar yanlış olabilir...

HÜLYA ÇAKICI